Het verdwijnen van de zon

Met Fallicornia, een nieuwe reeks gedichten, gaat Dirk van Bastelaere terug de weg van 'Diep in Amerika' (Atlas, 1994) op. In veertien gedichten schetst hij een panorama van de Amerikaanse amusementsindustrie en hoe de beloften van het modernisme, zoals die onder meer in de architectuur tot uiting kwam, niet gerealiseerd werden. Van de helderheid, de klaarheid is niet veel overgebleven; de zon verblindt.
En weer ervaar je in deze gedichten de adem die onmiskenbaar Dirk van Bastelaere is. Zijn stijl is filmisch en realistisch maar er zijn 'gaten', onmogelijkheden, die de tekst en de setting openbreken en zicht geven op dat wat achter de schone schijn ligt.
Zoals steeds zijn de gedichten doordrenkt van cultuur. Het eerste gedicht bijvoorbeeld verwijst direct naar Shelley, de Griekse God Apollo en speelt zich af op "Dante's view" in 'Death Valley" (Californië, Nevada). Geologische elementen worden verbonden met cultuur. De bundel opent met een "landschapsgedicht' dat bij Van Bastelaere een symbolische betekenis krijgt. Is dit leven, is dit verval?
De schrijver Peter Ackroyd speelt een rol (en dit moet in deze bundel letterlijk genomen worden), "The Kaufman House' van de architect Richard Neutra is een decor, er wordt verwezen naar David Hockney, de architect Gehry wordt genoemd (enzovoort), er zijn de blonde filmsterren en er is het verdwijnen, steeds weer het verdwijnen. De literatuur, de schijnwereld, de natuur, de kosmos.
En toch: de bundel gaat over het hier, het nu, het moment - net voor de chaos, de apocalyps.