Tegen de dood in het leven, het woord

Er zijn mensen die meerdere levens hebben en die de veelheid op een natuurlijke wijze kunnen samenbrengen. Laurens van Krevelen is een dergelijk figuur. Op bestuurlijk en organisatorisch vlak is hij een autoriteit. Ik vermeld enkel zijn bestuursfunctie in de Tiele-stichting. Deze heeft als doel de boekwetenschap in Nederland te bevorderen. Onder zijn voorzitterschap heeft de wetenschappelijke studie ook een axiologisch accent gekregen: ze moet de schriftcultuur in stand helpen houden.
Hij is een uitgever. Hij heeft uitgeverij Meulenhoff geleid en in die hoedanigheid een fondslijst opgebouwd die verbluffend is. Een kleine illustratie. Onder zijn beleid is de 'Ceder-editie' verschenen, misschien wel één van de mooiste reeksen uit de reguliere boekwereld. Zeno heeft deze kleine boeken kunnen vormgeven.
Hij is essayist. Zijn boek 'De stijl van de uitgever' is een aanklacht tegen de commercialisering van de boekenwereld.
Hij is dichter. Hij schreef, onder de dichtersnaam Laurens Vancrevel, o.a. 'Gezicht en verdwijning, gevolgd door, Het onneembare' — een zeer Franse titel. Uitgeverij Herik gaf dit uit als één van de mooiste boeken uit de 'Zwarte reeks'. De vormgeving was van Marlous Bervoets, de etsen van Jorg Remé.
Hij is vertaler. Hij vertaalde o.a. Samuel Beckett en Isidore Ducasse.
Hij is boekhistoricus. Hij heeft een uitgelezen collectie surrealistische boeken uit binnen- en buitenland samengebracht. Zijn collectie is een studie-object. Hij gaat na in wat het surrealistische boek zich onderscheidt van anderen.
Hij is een chroniqueur. Hij schrijft door zijn uitgaven de geschiedenis van het Nederlandse surrealisme.
Hij is een overlever. Nog steeds houdt hij het surrealisme levend door zijn contacten, door publicaties op te starten en te versterken.
In 2007 kreeg hij de J.H. Donnerprijs toegekend omwille van zijn grote verdiensten voor het boekenvak.
Ondanks de grote verscheidenheid van activiteiten is er één bron, te weten dat het leven méér dient te zijn dan commercie. Het leven is een moraal. De rationele zijde van het bestaan moet aangevuld worden met het onverwachte, de fantasie. De opgelegde ordening is een klem.

Bij Druksel verscheen 'Waartoe: een gedicht'. De titel refereert aan Hölderlin: 'waarom dichter in deze duistere tijd' ('und wozu Dichter in dürftiger zeit', Brot und Wein). Aldus is dit gedicht een hedendaagse reflectie over het schrijven en de waarde en de rol van kunst en cultuur. Het kan niet anders dat er in deze gedichten (maar elk gedicht is een onderdeel van het grote geheel) veel pessimisme te horen is: gedoemd hier te leven.
Er is een droom, een fantasie, en zekerheid ('[…] nun müssen dafür Worte, wie Blumen, entstehn.'). Het is dit laatste, een fakkel, die doet hopen: ooit komen er andere tijden dan deze.
In een aantekening vermeldt Laurens Vancrevel een aantal namen. Het gedicht 'Waartoe' is als een dialoog gezien met hen die er voor ons waren. Elke culturele daad is een schakel in een menswordingsproces. Hij noemt ook François-Sébastien Arena, de legendarische uitgever van 'Soleil noir'. In deze reeks heeft hij in 1978 'Wozu / A quoi bon' gepubliceerd. De uitgever stelde de vraag en meer dan honderd personen (waaronder René Char, Adami, Samuel Beckett, Michel Leiris) stuurden een antwoord in.
De uitgave van Druksel is gezet uit het lettertype Nicolas Cochin. Charles-Nicolas Cochin was een graficus, schrijver en kunstcriticus (tegen de Rococo) uit de Franse Verlichting. Zijn werk heeft de Didot, Baskerville en Bodoni geïnspireerd. Voor de 1764-editie van de 'Encyclopédie' van Diderot, d'Alembert en de Jaucourt heeft hij een frontispice gegraveerd. Ook al wordt Hölderlin soms een schrijver uit de negentiende eeuw genoemd, het is de achttiende eeuw die hem meer thuis was. De hier gebruikte 'Nicolas Cochin' is ontworpen door Georges Peignot.
Het zijdepapieren schutblad van dit Druksel-boek verwijst naar de Zwarte Reeks-uitgave van 1998.