 |
||||||||||||||
|
||||||||||||||
 |
|
| ||||||||||||
|
||||||||||||||
| ||||||||||||||
|
file:\\ druksel \ fondslijst \ paul claes \ animula Vorm en traan De Vlaamse dichter Christine D'haen stierf op 3 september 2009 na een leven dat van kunst en cultuur doordrenkt was. Ze was van de generatie die geboren is in de jaren twintig, een leeftijdsgenoot van Hugo Claus. Waar de laatste zich als een speelvogel voordeed en het in andere zin ook was, was Christine D'haen vooral ernstig. Het werk moest gedaan worden. Bij haar was er veel minder vrijheid, fantasie, losheid. Dat heeft een oeuvre opgeleverd waar je nauwelijks zwakke plekken kunt aanwijzen. Zowel haar proza, haar poëzie en essayistiek getuigen van die ernst. Het besef een taak te moeten volbrengen. De vorm was voor haar die van de klassieke cultuur. Door vast te houden aan de traditie heeft ze de vormen niet alleen levendig gehouden maar ook vernieuwd. Haar proza behoort tot het sterkste van de naoorlogse boekproductie. In een 'interview' 'DM, 21.11.07) met Margot Vanderstraeten, schreef Christine D'haen: 'Poëzie is een moeilijk métier. Ze is niet: een goed idee, een grapje, of wat losse flodders.' En: 'Schoonheid komt voort uit een zo sluitend mogelijke vorm.' Twee jaar na haar overlijden publiceert Paul Claes de bundel 'Animula: twaalf zielgedichten voor Christine D'haen'. De bundel is gebaseerd op de 'Twaalf grafgedichten voor Kira van Kasteel' (1950-1975) van Christine D'haen. Bij Paul Claes is elk gedicht een andere vorm. Hij schrijft over de treurnis een zielgenoot te moeten verliezen. Sommige gedichten benaderen de intimiteit die tussen beiden bestond. Bovenal zijn ze een eerbetoon aan een groot kunstenaar, aan een cultuurmens en een dankbaarheid om wat geweest is. De vele verwijzingen naar de cultuur, bijvoorbeeld naar het Egidius-gedicht in 'Tombeau' (zie fragment), zijn de bevestigingen van de juiste keuze die Christine D'haen in haar (en dus ook ons) leven gemaakt heeft.
Bioset 90 g. | |||||||||||||
html by Tankred
version 2.2 - © Druksel